Zarówno język hebrajski, jak i język arabski należą do tzw. grupy języków afroazjatyckich, a ściślej do rodziny języków semickich. Początki powstania języków semickich datuje się na IV tysiąclecie p.n.e.! Był to okres, w którym doszło do rozpadu jednego wspólnego języka Semitów – języka prasemickiego. Samo słowo Semita pochodzi od imienia jednego z synów Noego – Sema (imię w oryginale brzmi Szem – שֵׁם), o którym jest mowa w Starym Testamencie. Jest on uznawany za przodka ludów Bliskiego Wschodu. Obecnie nazwy Semita używa się w stosunku do osób posługujących się językami należącymi do grupy rodziny języków semickich, czyli Żydów, oraz ludów wywodzących się z terenu obecnej Syrii, Libanu, Jordanii oraz Półwyspu Arabskiego.

Języki semickie ze względu na kryterium geograficzne można podzielić na trzy grupy: wschodniosemiskie, centralnosemickie oraz południowosemickie. Najliczniejszą z nich jest grupa języków centralnosemickich, do których zaliczają się takie języki jak: hebrajski, arabski, czy maltański. Do grupy języków południowosemickich należą tzw. języki etiopskie, m.in. język amharski – język urzędowy Etiopii, czy język tigrinia – język urzędowy Erytrei. Grupę wschodniosemickich języków stanowi „martwy” język akadyjski.

Wywodzenie się z tej samej rodziny języków daje możliwość wyróżnienia cech wspólnych zarówno dla języka hebrajskiego, jak i arabskiego. Pierwszą z nich jest bez wątpienia pisanie i czytanie tekstów od prawej strony do lewej, inaczej niż w językach indoeuropejskich. Języki semickie cechuje również duża ilość tzw. spółgłosek gardłowych. Szczególnie charakterystyczne jest też używanie abdzadów – pisma spółgłoskowego.

Podsumowując, należy pamiętać, iż język hebrajski i arabski wywodzą się od tego samego „pnia” języka prasemickiego. Języki semickie mają zatem więcej cech wspólnych niż może nam się wydawać.